خروش موج

  به پیش روی من تا چشم یاری می کند دریاست           

 چراغ ساحل آسودگی ها در افق پیداست !

درین ساحل که من افتاده ام خاموش،

غمم دریا، دلم تنهاست ....

وجودم بسته در زنجیر خونین تعلق ها ست

خروش موج، با من می کند نجوا،

که « هر کس دل به دریا زد رهائی یافت !

که هر کس دل به دریا زد رهائی یافت ... »

*****

مرا آن دل که بر دریا زنم، نیست !

ز پا این بند خونین بر کنم نیست ،

امید آنکه جان خسته ام را ،

به آن نادیده ساحل افکنم نیست . . . . .